*********************************************************Urodzona po ludzku i nazwana, bez wątpienia czysta gatunkowo (z obojga rodziców
homo sapiens, także ileś pokoleń wstecz), jakimś pokrętnym trafem zrobiła krok do przodu jako gatunek, wykonała ewolucyjny skok, koci ruch. Lub raczej ruch
w stronę kota. Tam, gdzie zawsze oscylował jej fenotyp. Jedyną sensowną. Jej kocio-ludzki kontur lewitował teraz swobodnie nad sylwetkami przygruntowych antropoidów.
Niektórzy widzieli w tym konsekwencję.
- W zasadzie jesteś lwem, lwicą dokładnie – mówili.
- W zasadzie jest to tylko niedorzeczna umowa, astrologiczna bzdura – odpowiadała.
Ale musiała przyznać, że było coś na rzeczy. Patronat
kotowatych nad tą jej ewolucją wyczuwalnie wisiał w powietrzu. Co prawda w restrykcyjnie selektywnym wymiarze (zbyt mocno czuła paradoks, dotyczący wielu ludzkich jednostek - że będąc konsumentami tzw. kultury wysokiej, bywali jednocześnie entuzjastami flaków, nerek, tatara i surowych jaj, jak również innych podrobów, więc od kocich nawyków żywieniowych trzymała swoje procesy ewolucyjne z daleka).
Jednak w ostatnich tygodniach trochę się pozmieniało. Coraz częściej pytano, dlaczego jest zgaszona, mając chyba na myśli mrok, brak światła w oczach, utrudniający kontakt. Odpowiadała "nie jestem", ale była.
Patrzyła więc na kotkę, która pachniała po myciu świeżym praniem. I niby taka mądraska, a z profilu wyglądała często jak głuptas, miś puchatek, rozczulająco komicznie. Patrzyła na nią
di culto,
con amore, coraz częściej jednak czując strach.
Zaczęło się od srebrnej kuli, która pojawiała się od jakiegoś czasu w jej snach. Rozbłyskała bez uprzedzenia na zamglonym, śnionym horyzoncie i zaczynała rosnąć. Stawała się coraz większa, coraz szczelniej wypełniała przestrzeń, aż osiągała wymiary na tyle monstrualne, że zanosiło się na katastrofę. Jako postać rozumna, lecz bezbronna, odwracała się wtedy gwałtownie (nie odwracaj się!) i nagle przestawała widzieć cokolwiek. Oślepiała ją czerń zupełna, ściana czerni, która wyrastała przed nią gwałtownie, pochłaniając całkowicie wszelkie światło. Była to w gruncie rzeczy całkiem przepastna otchłań, w którą wchodziła na oślep, mimo strachu, z braku lepszej alternatywy. Szła absurdalnie szybko, ale nie biegła. "Jak długo jeszcze?" myślała. Wreszcie w oddali pojawiał się słaby prześwit, ledwo widoczny, ale dający nadzieję na zmianę otoczenia. Po chwili docierała do większej przestrzeni, oświetlonej żółtawym, dusznym światłem. Wtedy uświadamiała sobie nagle, że nie ma kotki. Zaczynała szukać jej rozpaczliwie. Aż dochodziła do widmowego podwórza, po którym plątało się mnóstwo kotów, wyglądających dokładnie tak samo, jak jej własny. Łapała jednego z nich, który wydawał jej się Dumą (to imię jej kotki). Zauważała jednak, że kot ma na pyszczku jakąś potworną wklęsłość zamiast nosa, nie ma nosa, tylko zagłębienie, więc wypuszczała go i szukała dalej. Trafiała wreszcie na Dumę, która, o zgrozo!, miała na oku jakąś metalową obręcz, jakby narzędzie tortur. Zdecydowanym ruchem odrywała obręcz od jej oka. Zostawała ranka. Mała, czerwona plamka, co do której nie miała pojęcia, czy jest poważną raną, czy nie.
Budziła się zwykle w tym momencie.
Wiedziała, że nie zdoła wypłukać porannym prysznicem tego snu.
*********************************************************
